mehmet dikkaya

zamanı geri çevirmek mümkün olsaydı, yıkılmadan önce çatı katına çıkar ve bütün lüzumlu lüzumsuz hatıraları bagaja doldururdum. hatta benim lise kitaplarım ve dergilerim bile vardı çatıda. allah'tan eski transistörlü radyoyu kurtarmışım zamanında ve emin ellere teslim etmişim. her şeyi ile ilgilenmiştik o evin. sahra tuvaletin tekelinden kurtarmış ve banyoya bir klozet kondurarak büyük bir devrim yapmıştık. tabi öncesinde çamur sıvalı kerpiç cepheyi sıyırarak beton sıva yapıp fevkalade lüks bir konutumuz olduğuna inandırmıştık kendimizi. öncesinde "bizim evimiz altı taş, üstü kerpiç" diyerek sağlam bir evimiz olduğunu iddia ederdik oysa.  bir evin temelinin taştan olması, büyük bir zenginlik alametiydi o zamanlar. ve henüz betonarme devrimi icat edilmemişti. hatta ak parti kimsenin rüyasına bile girmemişti ve "inşaat ya rasulallah" naraları atacak bir müteahhit nesli bile türememişti.  kendi halimizde küçük kovanağzı caddesinde ikamet eden garibanlardık. ben oku

birbirinize bir ömür veriyorsunuz. ardından sanki hiç bir şey yaşanmamış gibi sırtınızı dönüveriyorsunuz. toplumdaki genel samimiyet sorununun bazı ham gönüllere yansıması da böyle oluyormuş demek. kimi dinlerseniz dinleyin, iki tarafın argümanları da tutarlı gibi gelecektir. zira iki tarafa da kıyamıyorsunuz ve vicdanınız bu tuhaf hicran kararını kaldıramıyor. artık öylesine bireysel bir yaşam tipi ortaya çıktı ki, çevrelerinde yangın fırtına kopsa da duyarsızlaştı insanlar. birinin elinden tutmak şöyle dursun, yıllarca elele tutuşmuş insanların bir anda ayrılık kararı almaları karşısında bile duyarsız hale geldi toplum. belki küçük bir “ne oluyorsunuz kardeşim!” sözüyle bile kendine gelebilecek çiftlere iki yatıştırıcı kelamı çok görüyoruz. oysa hayat sadece paylaşmak ve iyilik gördüğümüz diğer varlıklarla uyumlu-vefalı yaşamaktan ibaret bir tecrübe değil mi? kıymayalım birbirimize n’olur ve kıyma teşebbüsünde bulunanlara ısrarla söyleyecek üç beş birleştirici cümlemiz olsun! çok iyi